من و سایه هام

دیشب از کلاس خودشناسی که برگشتم حالم خیییلی بد بود. علتشم مکالمه ای بود که بین من و یکی از بچه های کلاس رد وبدل شد. بعد از کلاس داشتیم در مورد سایه ها با هم صحبت می کردیم، نمی دونم چی شد که بهش گفتم من معمولا شبا خواب کافی ندارم، شبها دیر می خوابم و صبح ها وقتی برای نماز بیدار میشم دیگه خوابم نمی بره، خسته ام، بدنم هنوز به خواب احتیاج داره ولی دیگه نمی تونم بخوابم، دوستم بهم گفت تو روان ناآرومی داری، ذهنت دائما درگیره، گفتم از کجا به این موضوع رسیدی؟ گفت تو همه مسائل خیلی جزئی و ریز میشی،خیلی آروم و شمرده حرف میزنی. انگار تو ذهنت دائم درست و غلط حرفی که می خوای بزنی رو ارزیابی میکنی.(راست میگفت). بد جوری به هم ریختم، آخه همه، آرامش رو جزء یکی از خصوصیات بارز من می دونستن.اون اولین آدمی بود که این حرف رو بهم زد، البته بعد از همسرم. قبول دارم درونم اون طوری که ظاهرم نشون میده آروم نیست. و خیلی وقتا با خودم مکالمات درونی دارم. 

ولی نمی دونم چرا وقتی اون خانوم بهم این حرف رو زد، احساس فرو ریختگی کردم. حالم به قدری بد بود که توی راه دوست داشتم یه جا بشینم و گریه کنم. 

چند وقتیه حال خوبی دارم، ولی یکی دوبار بعضی حرفها خیلی بهم فشار آورده. 

من معمولا تو انجام بعضی کارها و حاضر شدن برای مهمونی رفتن آدم کندی هستم. انگار چون همش بهم گفتن زودباش، چقدر لفتش میدی(خودمم گاهی به خودم همینو میگم)، وقتی می خوام حاضر شم، مثل اینکه افتاده باشم تو باتلاق، هی می خوام سریعتر حاضر بشم ولی نمیشه. 

چند شب پیش که داشتیم می رفتیم خونه مامانم اینا، تو ماشین به همسرم گفتم دقت کردی ما هیچ وقت زودتر از هشت شب نمی رسیم خونشون؟ محمد گفت از بس همیشه لفتش میدی. از قضا، تو این چند روز که گفتم حال بهتری دارم، احساس می کردم این مشکل هم درم خیلی کمتر شده. حتی اون شب هم خیلی سریع حاضر شدم، به محمد گفتم، امشب که من سریع حاضر شدم و اون گفت: آره، استثناعا. یه کم ناراحت شدم و بهش گفتم وقتی من ضعفی دارم و دارم سعی می کنم حلش کنم و تو هی اون ضعف رو به روم بیاری، اون مشکل در من نهادینه میشه. به شوخی گفت: یعنی الان نهادینه نشده؟ با این حرفش داغونم کرد. به قدری به هم ریختم که تا وقتی برسم خونه مامانم اینا باهاش حرف نزدم. اونجا جلوی بقیه آبروداری کردم ولی یواشکی بهش گفتم که باهاش قهرم. یه کم با هم حرف زدیم ولی خب جلوی بقیه نمی شد تابلو کنیم. با هم قرار گذاشتیم دیگه فعلا در موردش حرفی نزنیم تا اولین فرصت مناسب. 

فردا شب وقتی محمد اومد خونه بهش گفتم که چقدر ناراحت شدم، و اونم گفت که من منظوری نداشتم،فقط یه شوخی بود، و فکر نمی کرده که یه شوخی اینقدر من رو ناراحت کنه. ازم تشکر کرد که دیشب نذاشتم بقیه بفهمند که من از دستش دلخورم. آخه قبلا نمی تونستم دلخوریم رو جلوی بقیه پنهان کنم. 

الان یه حسی دارم، نمی دونم یعنی اون حال خوش سطحی بوده؟ یعنی بازم باید با سایه هام روبرو شم؟ بازم باید حالمو خراب کنن این سایه ها؟ دوست عزیز با حرفت بدجوری نگران شدم. با یه روان ناآروم چه کار کنم؟